نا بر اطلاعات دانشنامهٔ ايرانيكا تاريخچهٔ اين رسم مبهم است و «هفت‌سين» احتمالاً رسم كهني نيست.
در بعضي ريشه‌يابي‌هاي ديگر، هفت سين را به هفت «سيني» ربط داده‌اند،[۱] يا اصلش را «هفت ميم» دانسته‌اند، يا آن را از ريشهٔ «هفت‌چين» به معني هفت چيدني ناميده‌اند كه اين ريشه يابي نيز از سوي محققين جدي گرفته نمي‌شود.
ولي جدا از يك مورد اشارهٔ مبهم و مشكوك به اين سفره در منبعي منتسب به دورهٔ صفوي، از هفت‌سين حتي در نوشته‌هاي مورخين و سياحان قرن نوزدهم ميلادي هم اثر چنداني نيست. تنها هاينريش بروگش كه در دوره ناصرالدين شاه سال ۱۸۶۰ ميلادي از تهران بازديد كرده است، مي‌نويسد كه ايرانيان براي نوروز گلهايي مي‌كاشتند كه نامشان با سين آغاز مي‌شده است.
اما از طرف ديگر، اگر عناصر ديگر سفره را هم در نظر بگيريم، مي‌توان آسان‌تر سفرهٔ نوروزي را (منهاي «هفت» ش و «سين» ش) به سنت‌ها و باورهاي ايراني متصل كرد. امشاسپندان و نمادهايشان در اين سفره حضور دارند (شير به نشانهٔ وهومن، سپند و بيدمشك به نشانهٔ سپندارمذ، ظرف آب و سمنو به نشانهٔ آناهيتا، و …). مثلاً سمنو را كه تقويت كنندهٔ قواي جنسي شمرده مي‌شده تنها به اين دليل نبايد نشانهٔ آناهيتا دانست، بلكه مي‌توان به اين نكات نيز توجه كرد كه در مراسم آييني تهيهٔ سمنوي نوروزي، فقط زنان بايد حضور داشته باشند و مردان راهي به آن ندارند. يا اين كه در تغييرات جديدتر آيين سمنوپزان، سمنو به فاطمهٔ زهرا تقديم مي‌شود
بازدید:
